Een poosje terug was ik bij iemand om les te geven, ze was startend in Natural Horsemanship-land en haar paard was jong en nog groen in mensenland. Nu gaat het er niet om of dat wel of geen goede combinatie is, de ene keer gaat dat juist prima, de andere keer niet. Mijn eigen verhaal met eenzelfde start werd een succes. Maar ik heb ook mensen gezien die vanwege (nog) missende ervaring voor een beleerd en ervaren paard kozen, en waarbij het paard die ervaring juist tegen de mens gebruikte. Het gaat naar mijn idee echt om de combinatie, vertrouwen (in elkaar én in jezelf) en de wil om te leren, maar als je nog onervaren bent is goede begeleiding ook heel belangrijk.
En dat is nu nét de moeilijkheid, hoe weet je nu wat bij je past? Er zijn zoveel methodes en manieren, zoveel instructeurs met ieder hun eigen sausje, wat is nu de juiste weg? En als je eenmaal een weg hebt gekozen, blijf je daar dan op of neem je gelijk allerlei zijroutes?
Die zijroutes is nu precies waar ik heen wilde met dit verhaal. Er is zoveel keus op Horsemanship gebied, ik zou serieus niet weten wat te kiezen als ik nu in zou stappen. Ze menen allemaal dé manier te hebben om jou en je paard te helpen, om je problemen op te lossen en de band met je paard optimaal te krijgen. Gouden bergen worden beloofd. Maar als je eens echt goed gaat lezen en kijken, is het dan allemaal wel zo verschillend? Eigenlijk zijn veel methodes gebaseerd op dezelfde principes, alleen het jasje verschilt hier en daar (en soms zelfs dat niet eens ;-)).
De trend die nu ontstaat door al die verschillende methodes en stromingen is om overal een graantje mee te pikken, om overal iets uit te halen wat bij je past. Het sluit eigenlijk wel aan bij het sociale leven zoals dat nu gaat, overwegend op social media, het gaat snel, selectief en oppervlakkig. Dat oppervlakkige is precies het gevaar van die graantjes meepikken, je pikt de graantjes eruit die bij je passen (niks mis mee), en wat toch wat minder leuk is laat je weer vallen. Wat je niet aanstaat kies je bij voorbaat niet. En dat is wel iets om over na te denken. Waarom staat iets je niet aan? Omdat het moeilijk is? Omdat je het spannend vind? Iets wat buiten je veilige comfortzone ligt is vaak eng, je over iets heen zetten wat je eng vind is moeilijk, iets wat moeilijk is, is stom. Dus doe je het niet en neem je weer een zijroute. En wat als de zijroutes op een gegeven moment op zijn en je nog geen stap verder bent gekomen?
Nu is mijn doel niet om je een richting uit te duwen, of om te zeggen dat je koste wat kost vast moet houden aan één methode. Maar ik wil je wel uitdagen om jezelf eens goed onder de loep te nemen. Durf jij door te zetten en te doen wat je moeilijk vind? Durf jij vol te houden en zien wat daaruit kan ontstaan? Misschien ontstaat er niks, kan heel goed, gelukkig is er dan altijd nog een andere methode die wel bij je past. Maar je hebt iets niet voor niets gekozen,
je eerste indruk is vaak een heel goede. Gooi die dan ook niet zomaar overboord en vertrouw op je eigen keus én op jezelf!
