(Dit bericht verscheen 20-11-2015 op Horse in Mind)
De afgelopen maanden lagen we in de kreukels, Fenna en ik, niet gewoon een beetje, maar best behoorlijk. Dat is dan één ding, maar hoe kom je er weer uit, hoe krijg je jezelf en je paard weer ontkreukeld en liefst ook nog een beetje gestreken (voor zover we dat ooit al waren)?
Voor mijzelf was het redelijk simpel, of nou ja, simpel gezegd en iets lastiger gedaan, maar de oorzaak was een blindedarmontsteking met wat extra gevolgen. Voor mij was er dus ook een behandelplan. Fenna ging al niet zo lekker de laatste maand voor ik ziek werd, ze was wat slomer en wat afwezig, maar geen duidelijk beeld. Toen ik uit het ziekenhuis kwam en Fen na ruim drie weken weer zag schrok ik wel, haar vacht was dof, haar buik opgezet en haar benen vol vocht. Ze had ook wat gekke huidplekjes, kortom, het ging niet goed. In eerste instantie dacht ik het nog wat te kunnen fixen door haar weer even goed te laten bewegen, maar ze was ook niet vooruit te krijgen terwijl ik had verwacht dat ze na die weken toch een redelijk bommetje van energie zou zijn…
Mijn eigen periode in het ziekenhuis zag ik een beetje als een reset, een nieuw begin, ik ben nogal een controlfreak en als je zo ziek bent kun je niet anders dan loslaten en in het moment zijn, meer energie had ik gewoon niet. Vooral het laatste jaar ben ik veel fanatieker aan de slag gegaan met Fenna met als gevolg dat er steeds meer ‘moest.’ Een buitenrit ging niet meer om het genieten, maar om zo ver mogelijk te komen in steeds minder tijd, want dan train je tenslotte aan de conditie. Rijden in de bak of wei ging net zo, ik richtte me op het één en als dat goed ging dan was het niet klaar, maar gingen we door naar het volgende met als gevolg dat Fenna mentaal en emotioneel al snel vol was. Zo is ze, ze denkt veel na en als het koppie vol is kan het lijf ook niet meer zo goed mee doen. Dus daar word de training dan niet beter van, van alsmaar door blijven gaan, ze leert immers niet meer als haar hoofd al vol zit. Het besef dat dit niet goed ging was er wel, onze relatie verliep wat stroever, maar loslaten kon ik het niet want fysiek was ze er toch ook erg van opgeknapt. Van een eeuwig te dikke pony was ze naar een (redelijk) sportieve dame getransformeerd en het deed haar mentaal op zich ook wel goed, mits ik niet doordramde.
En toen moést ik wel loslaten en door gebrek aan energie van mijn kant moést ik wel langzaam opbouwen. Laten we dan maar bij het begin beginnen, hoe krijg ik haar mentaal weer terug, en dan ook nog wat vrolijker? Hoe zorg ik dat ze het leuk heeft? Zoals Pat Parelli zo mooi zegt “If your horse is recreation for you, can you be recreation for your horse?” En dus begonnen we met samen zijn, gewoon alleen maar samen zijn. Samen sociaal doen, ook heel belangrijk, want als je een fijne relatie met je paard wil hebben zal je toch op zijn minst de favoriete kriebelplekjes van je paard moeten (leren) kennen. Goede vrienden kennen elkaar door en door, nietwaar? Vervolgens gingen we iets leuks doen, ik wilde haar leren apporteren om te zien of ze op die manier wat uit haar isolement te krijgen was. In eerste instantie vond ze het moeilijk, haar hoofd zat immers nog vol en iets nieuws paste er niet bij, maar ze begon wel op haar manier te spelen met een pylon en een speciekuip. Daar was ik al heel blij mee.
Ondertussen had ik er professionals bij geroepen, want dat het niet enkel tussen Fenna’s oren zat was me allang duidelijk. Ze wilde zelfs in een open weiland niet harder dan stap, niet gek doen, rennen, bokken, alleen maar wat stappen en ging ook nog eens onregelmatig lopen. Na de Osteopaat, die ook dierenarts is, duurde het lang voor ze wat opknapte want er was vanalles mis in Fenna’s lichaam en nadat de bekapper haar hoefjes pijnvrij had gemaakt (er zaten aardig wat kneuzingen in haar hoeven) werd het nog wat beter. Twee weken geleden volgde de les van een instructrice die zich bezig houd met revalidatie voor paarden en sindsdien doen we iedere dag Fenna’s Pilates oefeningen. En langzaam maar zeker word het weer wat, ziet ze er beter uit, ze kijkt beter uit haar ogen, ze maakt weer grapjes (het apporteren van een volle voerbak is niet handig…) en ze kan weer nadenken en dus ook leren. Inmiddels brengt ze de speciekuip al een beetje terug als ik hem een eindje voor haar uit gooi en vind ze zichzelf heel knap dat ze alles vast kan pakken! Ook haar bewegen gaat steeds beter, ze word soepeler en doet haar oefeningen met meer en meer gemak. Ze trok pas zelfs een sprintje op het open veld, nog niets zoals ze anders deed, maar de wil is er weer en dat zegt mij heel veel. Ik heb mijn vriendinnetje weer bijna helemaal terug.
Met mij gaat het ook beter, ook ik kan weer steeds meer van mijn gewone, dagelijkse bezigheden doen zonder daar heel moe van te worden. En ook mij lukt het steeds beter om na te denken en te focussen. Toeval?
Dit alles heeft mij wel aan het denken gezet over wat er
nu écht toe doet, wanneer zijn Fenna en ik op ons best? Ikzelf heb een beetje uitdaging en een doel nodig, en voor
Fenna is het belangrijk dat haar koppie het ten alle tijden bij kan houden. De prestatie-lat gaat omlaag, de relatie-lat omhoog en ik ga de uitdaging aan om progressief te blijven binnen Fenna’s mogelijkheden want ik wil haar niet weer verliezen onderweg, ze is me te dierbaar.
