Als jong meisje reed ik op de manege, ik was niet echt een held en talent had ik ook niet, maar ik hield ervan bij paarden in de buurt te zijn. De rijlessen waren toen erg traditioneel, iedereen deed zoals het al jaren ging, zo hoorde het en zo zou het nog jaren blijven. Ik deed mee, of in ieder geval deed ik een poging het op die manier te doen, al werd ik nooit echt goed en won ik maar weinig prijzen.
Hoe ouder ik werd, hoe meer het ongenoegen groeide, dit was niet de manier waarop ik met paarden om wilde gaan, maar wat doe je als je 15 jaar bent en er amper iets bekend is over andere methodes?! Internet stond nog in de kinderschoenen, dus daar was (anders dan nu) weinig te vinden. Het liefst van alles wilde ik werken met paarden, van mijn grote liefde mijn werk maken. Helaas luisterde ik naar mijn verstand (en de omgeving) en koos toch voor een opleiding tot Paraveterinair (dierenartsassistente), daar zou meer toekomst en zekerheid in zitten. Jaren later had ik het huisje-boompje-beestje ideaal bereikt; getrouwd, twee kids, auto, hond, paard én een kantoorbaan. Juist ja, niks met paarden, niet eens iets met dieren, gewoon een baan achter een pc op een gezellig bedrijf. Nu had ik die paarden natuurlijk niet uit mijn hoofd gezet, sterker nog, mijn merrie is al 14 jaar mijn trouwe partner en samen hebben we heel wat geleerd. Dingen die ik vroeger als jong manege-meisje nooit voor mogelijk hield.
Op mijn achttiende kwam er een eigen paard, ik zat vol met idealen en plannen, bijna alles wat ik op de manege geleerd heb ging overboord. Ik was anti-vanalles en het moest zo natuurlijk mogelijk zijn voor Fenna. Hield niet van dressuur en wilde geen dekens, antibiotica en andere rommel, geen (gewoon) bit, geen hoefijzers en ga zo maar door. Er volgden cursussen en lessen, mooie buitenritten, maar ook hoefbevangenheid, hoefzweren, mok, afgeschuurde staartharen en dat soort narigheid. Ik was stik eigenwijs, ik had een plan en een beeld voor ogen en week er niet vanaf. Er waren heel wat mensen die het beter wisten, al dan niet terecht, ik liet me er niet door van mijnplan brengen. Achteraf gezien had ik nog veel te leren en sommige tips waren echt heel nuttig, maar ik sloeg ze in de wind (om er soms later zelf achter te komen).
Nu heel wat jaren later heeft Fenna bijna jaarrond een deken op, een bit in haar mond, en zet ze haar beste beentje voor in de dressuur. Wat is er gebeurd met al die idealen en principes? Ben ik weer terug bij af? Nee, integendeel! Door het vergroten van mijn kennis en kunnen en het opdoen van ervaring kan ik nu het beste uit meer werelden halen. Zo gebruik ik dressuur om Fenna soepel en sterk te maken en te houden. Tegenwoordig zelfs met bijzetteugel tijdens bepaalde trainingen omdat ik zie dat dit haar lijf ten goede komt. Met dat (passende!) bit hebben we de fijnste connectie als we met een contactteugel werken. Lessen die ik met Fen geef gaan juist wel bitloos, daarbij gaat het vooral dat de ruiter onafhankelijk leert rijden. Ze heeft dekens op omdat ze in de winter wat stijf word als ze op de wind én in de regen staat en in de zomer word ze knettergek van mugjes en dazen. Maar daarnaast staat ze 24/7 buiten met kuddegenootjes, schuilstal, en voldoende ruwvoer. Probeer ik een balans te creëeren in werk, spel en ontspanning waarbij ze vooral een blij paard kan zijn. Is haar rantsoen afgestemd op wat ze doet, ze eet zoveel mogelijk suikervrij, worden haar hoeven, tanden en lijf regelmatig bijgehouden, wormeitjes worden geteld en ook haar tuig word regelmatig gepast en gemeten. Als er problemen zijn probeer ik de oorzaak aan te pakken, en daarmee is echt veel te bereiken.
Dus is het allemaal zo zwart-wit? Nee, en het is niet eens grijs ook; de wereld is gekleurd. Gekleurd met mooie dingen!
