Ken je dat, dat je zoveel dingen te doen hebt dat je eigenlijk niet weet waar te beginnen? Dat het je soms gewoon teveel word, het maalt door je hoofd en dat geeft onrust, of zelfs stress. Motivatie om er iets aan te doen is er niet want de berg met klusjes lijkt gewoon niet te slinken, wat je ook doet. Het is teveel en je gaat het maar uit de weg om er niet aan te hoeven denken, wat helaas al helemaal niks oplost… Voor mij is dit heel herkenbaar, zowel het gevoel van onrust als het gebrek aan motivatie. En weet je wat dan helpt? Van punt naar punt werken, ofwel ergens beginnen en als het af is gewoon aan het volgende punt beginnen. Niet meer nadenken over je hele stapel met punten, maar in het nu bij dat ene punt bezig zijn. En als je eenmaal in het ritme zit dat lijkt het ineens vanzelf te gaan en voor je het weet ben je een eind op weg en voel je je best een beetje trots op jezelf.
Met paarden kan dat net zo werken, een training kan soms
ook nogal uitzichtloos zijn
voor een paard, als het in de bak maar rondjes moet blijven lopen zonder duidelijk begin en einde, of als het niet snapt wat de bedoeling is kan een paard aardig onrustig worden, of zich gaan vervelen. Nog een voorbeeld is grote open vlaktes, die kunnen erg overweldigend zijn voor een paard, afhankelijk van het type paard kunnen ze gaan rennen uit enthousiasme of onrust, of juist helemaal niet meer voorwaarts willen/durven.
De oplossing voor paarden kan net zo makkelijk zijn als die voor mensen. Als een wat lui type paard leert dat het doel niet zo ver weg is en ook redelijk makkelijk haalbaar is, dan zal het best mee willen doen. Begin dan ook niet met eindeloze rondjes, maar start heel makkelijk met maar een half rondje. Liefst zelfs met een pylon als pauze punt, dan is het voor paard en mens nog overzichtelijker. Bij dat pauze punt geef je je paard écht rust, niet een tel stilstaan en vanalles gaan doen of vragen, maar ga zelf ook op rust staan of (in het zadel) zitten en adem eens diep in en uit. Zie je ontspanning bij je paard? Dan vraag je weer een half rondje, wie goed opgelet heeft weet dus nu dat je op een cirkel 2 pylonnen nodig hebt, maar als je dit rijdend doet kun je ook makkelijk in iedere hoek een pylon zetten. Als je paard dit snapt ga je een stapje verder en sla je 1 pylon over, en zo bouw je langzaam op. Let erop dat je niet te snel of te langzaam gaat en dat pauze ook echt ‘niks doen’ is.
Mijn eigen merrie is in de bak snel ongemotiveerd, maar toen ze dit spel eenmaal doorhad galoppeerde ze in volle vaart de bak door en sloeg ze zelfs weleens expres een rustpunt over zo fanatiek werd ze. Nu gebruik ik dit spelletje nog weleens in een les, het is voor kinderen ook een veel leukere manier om een paard voorwaarts te krijgen en het geeft ze een mooie focus om te leren sturen. Ook op een buitenrit gebruik ik dit, en dan vooral bij iets engs, wel op een iets andere manier en de rust gaat veelal in combinatie met gras, dat werkt nog beter!
Zo had de boer een tijdje terug gemaaid en het gras in rollen laten verpakken, Fenna kent die rollen wel maar in een weiland zien ze er volgens haar echt heel anders uit dan op het erf. We reden tuigloos de wei in en daar zag ze de eerste rol liggen, ‘wow!’ dacht ze en ze stond stil. ‘Geeft niks, wij kunnen dit samen Fen’ was mijn antwoord daarop, door deze gedachte sluit je gelijk de neiging om je paard erlangs te pushen uit. Wij mensen kunnen dat goed, onze wil doordrukken, maar dat is voor een paard ronduit bedreigend (hoewel veel paarden eraan gewend zijn geraakt en het net zo hard, of harder, terug gaan doen). Ik vroeg Fenna achterwaarts, dat geeft haar meer tijd om te kijken en om achteruit te lopen moet ze nadenken. Nadenken waar ze haar benen plaatst en dat is goed, een paard in angst denkt niet meer (goed) na, maar je wil die angst laten verdwijnen en je paard leren dat het niet eng is. In de natuur gaan ze ook op die manier om met enge/nieuwe dingen, ze kijken, nemen afstand, gaan weer kijken, nemen weer wat afstand, gaan weer kijken, en dat gaat zo door tot ze het oké vinden en het aan kunnen raken of erlangs kunnen lopen.
Met Fenna ging dat net zo, behalve dat ze de strategie al goed kent en weet dat gras haar beloning is, ze liep naar de baal, raakte hem aan en mocht grazen; zelf opgelost, hoe knap?!
Nu had ik als droomplaatje om tuigloos door die enorme wei te galopperen, zo vaak kan dat niet en het voelt zo vrij om te doen, zo gaaf, zo sámen. Maarja, ik had al verteld dat Fen niet zo’n renner is, en ze vind grote vlaktes ook nog eens spannend, ze heeft daar geen steun van een wand of hek of iets dergelijks. Dus hoe maak je dan je eigen droomidee ook haar idee? Misschien raad je het al, we gingen van baal naar baal. Eerst in stap en met lange pauze, toen in draf en de pauzes konden al wat ingekort worden. En op het laatst? Op het laatst galoppeerde Fenna tussen de balen door en had ze geen zin meer om stil te staan! Een mooi moment om af te sluiten, met een paard wat minstens zo gemotiveerd was als ikzelf en met een zon die ondertussen prachtig was weggezakt achter de horizon…