(Dit bericht verscheen 27-12-2015 op Horse in Mind)
Er was eens een meisje, gewoon een meisje van zes jaar, met een lange vlecht in haar haar en een grote liefde voor paarden. De eerste keer dat ze bij Fenna en mij kwam zei ze niet zoveel en was verlegen, niet zo vreemd op zich, toch schuilde er bij dit meisje iets meer achter.
Ik besteedde er niet zoveel aandacht aan, we verzorgden Fenna samen, ze knuffelde Fenna en ze wandelde met Fenna door de bak en zo leerden ze elkaar een beetje kennen. Toen mocht het meisje op Fenna’s rug, prachtig vond ze het! Haar oogjes straalden en het ijs was gebroken, ze begon te kletsen en daar is ze niet meer mee gestopt tot de les voorbij was. Ze vertelde over turnen en dansen én over haar broertje. Haar overleden broertje. Kort na de geboorte is hij overleden en dit heeft grote impact gehad op haar, ze was er continue mee bezig in haar mooie koppie.
Na de les vroeg haar moeder hoe het was gegaan en ze was verrast dat het meisje zoveel verteld had, ze was meestal erg gesloten. Bijzonder om mee te maken dat door niets meer dan het delen van de liefde voor paarden een vertrouwen tussen ons ontstond waarin het meisje zich kon openstellen. Geen ingewikkelde psychologie, geen moeilijke vragen, gewoon een paard en twee paardenmeisjes samen.
